Prolog

- Chcesz?- Cam podał mi butelkę, a ja bez słowa wyrwałam mu ją z ręki i pociągnęłam z niej łyk. W ogóle nie zwracałam uwagi na cudownego, niezależnego chłopaka, wpatrującego się we mnie ze zdziwieniem.

- No co?- Zapytałam oddając mu butelkę.

- Nic- mruknął chłopak, wzruszając ramionami.

Wiatr zawiał. Robiło się coraz zimniej. Była połowa września. Wakacje się kończyły, a z początkiem października miałam zacząć studia w szkole aktorskiej i zamieszkać z moim najlepszym przyjacielem. Nie chciałam się stąd wyprowadzać, ale perspektywa mieszkania z Ray’em była lepsza, niż codzienne znoszenie nadopiekuńczej mamy. Chciałam, więc spędzić jak najwięcej czasu z moimi znajomymi z  Fremont, zanim na dobre opuszczę to miejsce.

Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu, wpatrując się w zachód słońca. Był piękny. Lubiłam siedzieć w tym miejscu. Obok boiska zawsze czułam się pewnie.

- A wiesz, co mi się przydarzyło, jak byłem ostatnio na domówce u Cornelli?- Cam zaczął opowiadać, jedną ze swoich głupich historyjek, ale ja go już nie słuchałam. Uważnie śledziłam jego każdy ruch. Sposób, w jaki gestykulował rękami. Nigdy nie widziałam tego u innych chłopaków. Po chwili zaśmiał się, a moim oczom ukazały się idealne, śnieżno-białe zęby. Jego brązowe, zmierzwione włosy lekko opadały na jego wyjątkowe oczy. Zawsze uwielbiałam się w nie wpatrywać.- Nie jest ci zimno?

- Co?- Zapytałam, wyrwana z rozmyślań.- Zimno? Nie.

- Na pewno?- Zapytał Cam, kładąc rękę na mojej. Przeszły mnie ciarki.- Jesteś lodowata.

- No dobra. Może troszkę.

Obróciłam głowę, spotykając jego spojrzenie. Dłuższą chwilę patrzyliśmy się na siebie w milczeniu. Utonęłam w jego oczach. Były takie piękne. Miały brązowy kolor, niczym kora drzew, pomiędzy którymi uwielbiałam biegać. Szelest liści na wietrze dodawał mi odwagi, a śpiew ptaków i inne odgłosy natury uspokajały mnie. Las był jedynym miejscem, w którym czułam się spełniona, do którego pasowałam.

Cameron rozpiął swoją bordową bluzę i zaczął ją ściągać.

- Co ty wyprawiasz?- Zapytałam zdziwiona.- Ja przynajmniej mam bluzkę, a ty zostaniesz w samym podkoszulku.

- No i co z tego- uśmiechnął się.- Mi i tak nie jest zimno.

Narzucił swoją bluzę na moje ramiona, a uczucie chłodu minęło. Otoczył mnie ramieniem i przyciągnął do siebie. Uśmiechnęłam się, ale od razu się opamiętałam. Nie mógł wiedzieć, że się cieszę. Musiałam udawać, że mnie to nie rusza. Ray mówił, że w tedy pożądanie u faceta rośnie.

- Możesz się oprzeć. Jeśli chcesz, oczywiście.- Mój przyjaciel chyba miał rację.

Popatrzyłam na Cam’a z zachwytem. Nasze oczy znowu się spotkały. Moje napełniły się łzami.

- Wszystko dobrze?

- Tak- odpowiedziałam pospiesznie.- Po prostu nigdy, nikt oprócz Ray’a nie był dla mnie tak miły i wyrozumiały.

Dopiero w tedy mi ulżyło. Od dawna chciałam jakoś wyrazić moje podziękowania. Kiedy Ray był w Oakland, albo w San Jose, a ja tutaj, to właśnie Cam się mną opiekował.

Wytarłam łzę, zanim jeszcze wypłynęła z oka.

- Ray? Mam być zazdrosny?- Bezwładnie się uśmiechnęłam i szturchnęłam Cam’a w brzuch, a on jeszcze mocniej mnie objął.

- Nie. To mój najlepszy przyjaciel. Jeden z niewielu.

Znowu mi ulżyło. Większość chłopaków, bardzo źle reagowała, na wiadomość, że moim najlepszym przyjacielem jest ktoś o tej samej płci co oni i że spędzam z nim bardzo dużo czasu. Dlatego obawiałam się reakcji Camerona.

- To dobrze…- powiedział i zbliżył swoją twarz do mojej.

- Dobrze?- Zaintrygował mnie.

- Mhm- mruknął i przybliżył się jeszcze bardziej. Nasze twarze dzieliło teraz zaledwie kilka centymetrów.

- Dobrze, że mam niewielu przyjaciół?- Zepsułam tamten romantyczny moment. Wiedziałam to. Każda inna dziewczyna na moim miejscu skorzystałaby z okazji i zbliżyłaby się jeszcze bardziej, szczególnie, jeżeli chodzi o tak przystojnego chłopaka. Ja nie byłam każdą inną.

- Nie! No, co ty?!

Cam zbliżył się jeszcze bardziej. Nasze usta prawie się stykały, gdy nagle:

- Proszę, proszę, proszę. Kogo my tu mamy?- Usłyszałam za sobą znajomy głos. Obróciłam się i zobaczyłam Chada i Chaza, moich dwóch kolegów. W liceum oboje chodzili do klasy z Cam’em. Byli najlepszymi kumplami. Obróciłam znowu głowę i zaklęłam.

- Co wy tu robicie?!- Cam się troszeczkę zdenerwował. Śmiałam się, a oni rozmawiali.

Nagle rozbrzmiał dźwięk mojego telefonu. Odruchowo sięgnęłam do kieszeni spodni i wyciągnęłam komórkę. Spojrzałam na wyświetlacz. Widniał na nim napis „Tata”.

Od razu wcisnęłam czerwoną słuchawkę, tym samym odrzucając połączenie. Nie miałam ochoty z nim rozmawiać. Nie teraz. Zaczęłam chować telefon z powrotem do kieszeni, kiedy znowu zadzwonił. Ta sama osoba.

- Nie powinnaś odebrać? Może to coś ważnego?- Cam wpatrywał się we mnie intensywnie. Mogłabym robić to samo w stosunku do niego. Mogłabym całe dnie spędzać na wpatrywaniu się w niego, ale rzeczywistość bezustannie dawała o sobie znać. Telefon nadal dzwonił.

- Tak, chyba masz rację- szybko, bez namysłu nacisnęłam zieloną słuchawkę. Chciałam mieć to już za sobą. Wstałam i odeszłam kilka kroków, od moich kolegów.

- Tak. Słucham.- Powiedziałam do telefonu.

- Susan! Stało się coś okropnego!- Tata był bardzo roztrzęsiony, jak nigdy.

- Tak. A co się znowu stało.- Mój ojciec słynął z tego, że robił afery, z byle powodu, więc tym razem podeszłam do tematu sucho.

- Mięliśmy wypadek.

- Co?!- Krzyknęłam, przykuwając uwagę kolegów.- Jaki znowu wypadek? O co ci tym razem chodzi? Jacy my?

Nagle Chaz wybuchł śmiechem, zagłuszając głos taty.

- Czekaj. Powtórz.

- Razem z mamą mięliśmy wypadek samochodowy. Jesteśmy w szpitalu.

- Mama jest w teatrze.- Miałam nadzieję, że to jest jakiś głupi dowcip ze strony mojego taty, a moja mama jest w teatrze, bezpieczna.

- Tak. Była w teatrze ze mną.

Zatkało mnie. Dlaczego moja mama mnie okłamała? Dlaczego nie powiedziała, że idzie do teatru z tatą? Wrócili do siebie? Miałam nadzieję, że nie. Nie zniosłabym kolejnych kłótni i wrzasków po nocach.

- Ale coś wam się stało?! Jesteście cali?!

- Daj mi skończyć!- Tata starał się mnie uspokoić, ale powinien doskonale wiedzieć, że krzykami tego nie załatwi. Poza tym, ja już zaczęłam świrować. Myśl, że coś mogło się stać mamie, była przerażająca.- Z mamą jest kiepsko. Namiary na szpital wyślę ci sms’em. Złap taksówkę i przyjeżdżaj.

Rozłączył się. Zostawił mnie. Jak zawsze. Zostawiał mnie w najgorszych momentach, a ja nie wiedziałam, co mam robić. Szybko analizowałam każdy szczegół, ale nadal nie mogłam uwierzyć. W jednej chwili wszystko było w miarę dobrze, a w następnej już nie. Wiedziałam, że muszę pobiec do domu, wsiąść w auto i pojechać do szpitala. Do tego czasu, na pewno przyjdzie mi adres szpitala, w którym znajdowali się rodzice. Musiałam biec.

Ruszyłam w kierunku domu, nie zważając na chłopaków, którzy za mną krzyczeli.

Gdy tylko wybiegłam za róg wpadłam prosto na Julie i Jasona. Moich niepowtarzalnych przyjaciół.

- Susan? Gdzie tak lecisz?

- Muszę iść. Przepraszam. Potem zadzwonię.- Nie miałam pojęcia, jak szybko wymówiłam te słowa. Jedyne o czym myślałam w tamtej chwili, to o tym, czy z moją mamą jest wszystko dobrze. Nie mogłabym stracić kolejnej osoby, na której tak bardzo mi zależało, nie po stracie May.

* * * * *

Wiem, że to wygląda jak kolejne, beznadziejne romansidło, ale tym nie jest. Następny post, który pojawi się za dziesięć dni, pokaże, jak bardzo Ray i Susan są ze sobą zżyci i kim tak naprawdę są.

„Zaczęło się! Lily to przewidziała. Śmierć to rozpocznie i śmierć to zakończy. Fiona, Cat i Chris są już na ich tropie. Niedługo przybędą! Musimy ich stąd zabrać. Strażnicy są już w drodze.”